Grijze rookpluimen kringelen omhoog naar de donkere, dreigende wolken. Op diverse plekken slaan gretige vuurtongen flitsend uit de geplunderde Romeinse villa aan de Breede Vliet in Porte Gallus. Een onnatuurlijke, huiveringwekkende stilte valt over het land waar een paar minuten geleden hartverscheurend geschreeuw en gekrijs was te horen! Het bloedstollende gerochel van mensen in doodsnood was verstomd. Zelfs de vogels laten zich niet horen en ook het vee in de weide naast de villa houdt zich angstvallig stil! Dode slaven liggen als waardeloze, aan hun lot overgelaten vreemde menselijke wezens verspreid over het erf. Het lichaam van een levenloze jonge vrouw met een dood kind nog in haar armen geklemd, ligt als een stille getuigenis van het brute geweld op de vloer van de villa in een plas opgedroogd bloed. Het vuur heeft haar wonder boven wonder ongemoeid gelaten.
Op de akker verderop ligt het lichaam van een boer. Eens was hij een trotse soldaat in dienst van het Romeinse leger dat de grens van “Germania Inferior” bewaakte. Na zijn diensttijd werd hij beloond met een stukje grond te Porte Gallus waar hij zijn villa had gebouwd met een weide en een akker op een verhoging in het landschap tussen uitgestrekte schorren en veengronden. Hij leefde hier onbezorgd met vrouw en kind. Beschermd door de Romeinse wet; de Pax Romana, de vrede van Rome. Uiteraard betaalde hij zijn jaarlijkse belasting aan het leger; lijnzaad, tarwe, wat vlees, wol en leer. Maar het leven in Frisiavones zoals dit gebied door de Romeinen werd genoemd was winstgevend. Hij verdiende aan de handel met het Romeinse leger en de handel op Belgica en Brittannië.
Het water en de schorren hielden menigeen op afstand. Helaas hadden enkele opstandige Germaanse stammen hun zinnen gezet op de bloeiende villa’s langs de kust. Zij wilden hun deel van de rijkdom; schijt aan de Pax Romana. |
|
